ଭଗବାନ କଣ ପାଈଁ ବିପଦ ବେଳେ ସବୁବେଳେ ସାହାଯ୍ୟ କରନ୍ତି ନାହିଁ ?ଏବେ ଜାଣିରଖନ୍ତୁ କଣ ଏହାର ପ୍ରକୁତ କାରଣ..

ନମସ୍କାର,ଆମେ ଆପଣ ମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱାଗତ ଜଣାଉଛୁ,ଆଜିକାଲିର ମଣିଷକୁ ଖରାପ ସମୟରେ ଯଦି ଭଗବାନଙ୍କ ସାଥି ନମିଳେ ତାହେଲେ ସେ ବିଚଳିତ ହୋଇଯାଏ।ବହୁତ ଲୋକତ ଭଗବାନଙ୍କ ଉପରେ ବିଶ୍ୱାସ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କରିବା ବନ୍ଦ କରିଦିଅନ୍ତି।ଆଉ ବାରମ୍ବାର ଗୋଟିଏ ପ୍ରଶ୍ନ ନିଜକୁ ପଚାରନ୍ତି ଦରକାର ହେବା ସମୟରେ ଭଗବାନ କୁଆଡେ ପଳଉଛନ୍ତି।ଆମର ଏହିଭଳି ସବୁ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଆମେ ଭାଗବତ ଗୀତାରୁ ପାଇଥାଉ।ଯଦି ଆପଣଙ୍କ ମନରେ ମଧ୍ୟ ଏମିତି କିଛି ପ୍ରଶ୍ନ ଅଛି ତାହେଲେ ଆପଣ ଏହାକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପଢିବେ ଆମେ ଏହାର କାରଣ ଓ ନିବାରଣ ବିଷୟରେ ଆପଣଙ୍କୁ ଜଣେଇବୁ।

ଏହାକୁ ଜାଣିବା ଆଗରୁ ଆମେ ଆଜି ଏକ କାହାଣୀ ଶୁଣିବାକୁ ଯାଉଛୁ।ଆଉ ତାପରେ ଗୀତାରେ ବର୍ଣ୍ଣିତ ଏକ ଶ୍ଳୋକ ବିଷୟରେ ଆମେ ଜାଣିବା।ଯେଉଁ ସବୁ ଜନିଷ ଜାଣି ସାରିବା ପରେ ଆପଣଙ୍କୁ ଜଣା ପଡିଯିବକି ଆପଣ କି ପ୍ରକାରର ଭୁଲ କରନ୍ତି ଯେଉଁ କାରଣ ବସତ ଆମକୁ ଖରାପ ସମୟରେ ଭଗବାନଙ୍କ ସାଥି ମିଳିପାରେ ନାହିଁ।ଏବେ ଆସନ୍ତୁ ଜାଣିବା ସେ କାହାଣୀଟିକୁ।ରଘୁ ଓ ଶ୍ୟାମ ନାମରେ ଦୁଇଜଣ ଯାଆଁଳା ଭାଇ ଥିଲେ।ସେ ଦୁଇଜଣ ଦେଖୁବାକୁ ଏକାଭଳି ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ଭାବନା ଓ ବିଚାରରେ ବହୁତ ଅନ୍ତର ଥିଲା।ଦିନେ ତାଙ୍କ ବାପା ସେ ଦୁଇ ଭାଇଙ୍କ ଜନ୍ମ ଦିନରେ ଗୋଟେ ଗୋଟେ ଗଛ ନେଇ ଆସିଲେ।ଆଉ ସେ ଗଛ ଦୁଇଜଣଙ୍କୁ ଦେବା ସମୟରେ କହିଲେ ଏ ଗଛକୁ ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହିତ ବଡ଼ କରିବ।

ଆଉ ସବୁବେଳେ ଏମାନଙ୍କର ଧ୍ୟାନ ରଖିବ ଆଉ ସବୁବେଳେ ଏମାନଙ୍କର ଯତ୍ନ ନେବେ।ତାପରେ ଦେଖିବ ତମର ଏ ସମର୍ପଣ ପରେ ଏ ଗଛ ଦୁଇଟି ଆଗକୁ ଯାଇଁ ବହୁତ ବଡ଼ ଗଛରେ ପରିଣତ ହୋଇଯିବ।ଆଉ ତୁମର କର୍ମର ଫଳ ସେ ତାଙ୍କର ଫଳ ମାଧ୍ୟମରେ ଦେବେ ଆଉ ଯାହା ମିଠା ଆଉ ସ୍ବାଦିଷ୍ଟ ହୋଇଥିବ।ରଘୁ ତାର ବାପାଙ୍କ କଥା କୁ ମନ ଧ୍ୟାନ ଦେଇ ଶୁଣୁଥିଲା ଓ ଅତି ସହଜରେ ବୁଝିଗଲା ମଧ୍ୟ।ଆଉ ତୁରନ୍ତ ପରେ ରଘୁ ସେ ଗଛର ଯତ୍ନ ନେଵା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା।ରଘୁ ଗଛକୁ ବଗିଚାରେ ପୋତିଦେଲା ଆଉ ତାର ଭଲ ଭାବରେ ଯତ୍ନ ନେବାକୁ ନେଲା।

ଆଉ ସେ ସବୁଦିନ ସେ ଗଛ ମୂଳରେ ସଫା ଓ ନିର୍ମଳ ପାଣି ଦେଲା।ପ୍ରାୟ ମଝିରେ ମଝିରେ ସେ ଗଛ ମୂଳରେ ପୁଷ୍ଟିକର ଖତ ଆଉ ସାର ପିଡ଼ିଆ ଆଦି ଦେବାକୁ ଲାଗିଲା।ରଘୁ ବାପା ଦେଇଥିବା ସେ ଗଛକୁ ଯତ୍ନ ନେବା ପାଇଁ ଦିନ ଚର୍ଯା ର ଗୋଟେ ଭାଗ ବୋଲି ମାନି ନିଆଗଲା।ଆମେ ଆପଣଙ୍କୁ କହିଥିଲୁ ଦୁଇଭାଇ ଦେଖିବାକୁ ଏକା ହେଲେ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କ ବ୍ୟବହାର ଅଲଗା ଅଲଗା ଅଟେ।ତେଣୁ ତାର ଭାବନା ବା ଚିନ୍ତାଧାରା ଅଳ୍ପ ଅଲଗା ଥିବାରୁ ସେ ଭାବିଲାକି ବର୍ଷର ଗୋଟେ ଦିନ ମିଠା ଫଳ ଖାଇବା ପାଇଁ ବର୍ଷ ସାରା ଗଛର ଯତ୍ନ ନେବା ମୁର୍ଖତା ଅଟେ।ବାପା ଦେଇଥିବା ଗଛକୁ ସେ ବଗିଚାରେ ପୋତିଦେଲା ଅବଶ୍ୟ କିନ୍ତୁ ତାଉପରେ ସେ ଆଦୌ ଧ୍ୟାନ ଦେଲା ନାହିଁ।

ଶ୍ୟାମ ନା କେବେ ସେ ଗଛକୁ ପାଣି ଦିଏ ନା କେବେ ସେ ଗଛ ମୂଳରେ ଖତ ଦିଏ।ପ୍ରାୟ ବର୍ଷେ ପରେ ରଘୁର ଗଛ ବଡ଼ ହୋଇଗଲା ଆଉ ତାପରେ ସେଥିରେ ମିଠା ଫଳ ଆସିବାକୁ ଲାଗିଲା।ଆଉ ଯେତେବେଳେ ରଘୁକୁ ଫଳ ଖାଇବାର ଆଵଶ୍ୟକତା ହୋଇଥାଏ ତାହେଲେ ରଘୁ ଗଛରୁ ଫଳ ଛିଡ଼େଇ ଆଣି ଖାଉଥିଲା।ସେପଟେ ଶ୍ୟାମର ଗଛ କେବେ ବଡ଼ ହେଲା ନାହିଁ ଆଉ ନା ସେଥିରେ କେବେ ଫଳ ଆସିଲା।ଆଉ କେବେ ଫଳ ଆସିଲେ ତାହା ପଚା ବାହାରୁଥିଲା।ନିଜ ଗଛ ଉପରେ ରାଗି ସେ ନିଜ ବାପାଙ୍କୁ ଦୋଷ ଦେଲା କି ତା ବାପା ତାକୁ କାଳେ ଖରାପ ଚାରା ଦେଲେ।ଯେଉଁକାରଣରୁ ଆଜି ତାର ଗଛରେ କୌଣସି ଫଳ ଆସିନାହିଁ।

ଶ୍ୟାମ କଥା ଶୁଣି ବାପା କହିଲେ ଗଛତ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ସମାନ ଥିଲା କେବଳ ଫରକ ଥିଲା ଦୁଇ ଜଣଙ୍କର ବ୍ୟବହାରରେ।ତମେ କେବେ ସେ ଗଛର ଧ୍ୟାନ ହେଲ ନାହିଁ ନା ତୁମେ କେବେ ତା ଆଡ଼କୁ ଅନେଇଛୁ।ଏହାର ପରିଣାମ ସ୍ୱରୂପ ତତେ ତୋର ଫଳ ମିଳୁଛି।ସେମିତି ଆମକୁ ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ମରଣ ସବୁ ସମୟରେ କରିବା ନିହାତି ଆବଶ୍ୟକ ଅଟେ।ଆମେ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମ ନେବା ନିହାତି ଜରୁରୀ ଅଟେ ଆଉ ତାଙ୍କୁ ନିଜର ଦିନଚର୍ଯ୍ୟାର ଭାଗ ବୋଲି ମାନି ନିଅନ୍ତୁ।ଆମ ନିଜକୁ ଭଗବାନଙ୍କ ପାଖରେ ସମର୍ପଣ କଲା ପରେ ହିଁ ଆମକୁ ତାଙ୍କର ସାଥି ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ।ଯଦି କେବଳ ଖରାପ ସମୟରେ ଓ କେଵଳ ଆଵଶ୍ୟକତା ସମୟରେ ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ମରଣ କଲେ ଆମକୁ କିଛି ଫଳ ମିଳିବ ନାହିଁ।

ଗୀତାରେ ଶ୍ଳୋକ ହେଉଛି:-ଏହି ଶ୍ଳୋକ ଟି ହେଉଛି ୯ ବମ ଅଧ୍ୟାୟ ୨୨ ନମ୍ବର୍ ଶ୍ଲୋକରେ କୁହାଯାଇଛିକି।
“ଅନନ୍ୟାଶ୍ଚିନ୍ତୟନ୍ତେ ମାଂ ୟେ ଜାନାଆଃ ପର୍ଯ୍ୟୁପାସତେ।
ତେସାଂ ନିତ୍ୟା ଭିଯୁକ୍ତାନାଂ ଯୋଗଖେମନ ବହାମ୍ୟହମ।।

ଏହାର ଅର୍ଥ ଯିଏ ମୋ ବିଶ୍ୱ ରୂପକୁ ସବୁବେଳେ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ ତାଉପରେ ମୋର କୃପା ଦୃଷ୍ଟି ବନି ରହିଥାଏ।ଆଉ ତାଙ୍କର ଦରକାର ଓ ଆଵଶ୍ୟକତା ସମୟରେ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିଥାଏ।ଆଉ ସବୁ ବିପଦରୁ ତାଙ୍କୁ ରକ୍ଷା କରିଥାଏ।